Fortepian w Polsce
Najstarszym zachowanym polskim fortepianem (chociaż mamy informacje o jeszcze wcześniejszych instrumentach) jest fortepian stołowy Ignacego Skurskiego z Sandomierza pochodzący z 1774 r. Skurski (którego nazwisko zapisywano wcześniej także jako Skórski) wykonał go dla zakonu benedyktynek, z własnych materiałów, zaledwie w 3 tygodnie. W zachowanej umowie na budowę fortepianu czytamy: Za niedotrzymanie […] kontraktu […] bądź to przez niewygotowaną według opisania robotę, bądź przez złe i niedobre tej roboty zrobienie, wolno mnie będzie aresztować i satysfakcję ze mnie uczynić. Na co się własną ręką podpisuję. Praca została wyceniona na złotych polskich 72. Instrument (MDS-1334) przechowywany jest obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Sandomierzu.
XIX wiek przyniósł rozkwit budownictwa fortepianów na ziemiach polskich, liczne wytwórnie działały w Warszawie, Krakowie, Kaliszu, Wilnie, Lwowie, Poznaniu i wielu innych miastach. Najbardziej aktywna była Warszawa, stolica Królestwa Polskiego, bardzo znaczącym ośrodkiem stał się także Kalisz. Liczebność i aktywność wytwórni może wręcz zadziwiać, niemniej niegdyś fortepian był instrumentem bardzo powszechnie używanym. XX wiek przyniósł schyłek wielu wytwórni, liczne nie przetrwały I wojny światowej, zaś II wojna światowa była dla polskiego przemysłu fortepianowego katastrofą. Zachowały się jednak świadectwa ich świetności - instrumenty.
Zbiory zabytkowych fortepianów (polskich i obcych) można spotkać w wielu polskich muzeach, m.in. znaczącą kolekcję posiada Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu oraz – pojedyncze egzemplarze – liczne muzea nie posiadające profilu muzycznego. Jednak tylko dwie kolekcje, powstałe kilkadziesiąt lat temu w Bydgoszczy i Opatówku (z ktorych pierwsza przechowywana jest obecnie w Ostromecku), nastawione są na gromadzenie szczególnego profilu zbiorów – zabytkowych fortepianów polskich, których jedynie dopełnieniem są instrumenty obcej proweniencji. Jedną z intencji twórców tych spójnych i przemyślanych zbiorów było bowiem zachowanie świadectwa o świetnie rozwiniętym polskim budownictwie fortepianów oraz możliwość porównania go z ówczesnymi osiągnięciami budownictwa fortepianów na świecie.
XIX wiek przyniósł rozkwit budownictwa fortepianów na ziemiach polskich, liczne wytwórnie działały w Warszawie, Krakowie, Kaliszu, Wilnie, Lwowie, Poznaniu i wielu innych miastach. Najbardziej aktywna była Warszawa, stolica Królestwa Polskiego, bardzo znaczącym ośrodkiem stał się także Kalisz. Liczebność i aktywność wytwórni może wręcz zadziwiać, niemniej niegdyś fortepian był instrumentem bardzo powszechnie używanym. XX wiek przyniósł schyłek wielu wytwórni, liczne nie przetrwały I wojny światowej, zaś II wojna światowa była dla polskiego przemysłu fortepianowego katastrofą. Zachowały się jednak świadectwa ich świetności - instrumenty.
Zbiory zabytkowych fortepianów (polskich i obcych) można spotkać w wielu polskich muzeach, m.in. znaczącą kolekcję posiada Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu oraz – pojedyncze egzemplarze – liczne muzea nie posiadające profilu muzycznego. Jednak tylko dwie kolekcje, powstałe kilkadziesiąt lat temu w Bydgoszczy i Opatówku (z ktorych pierwsza przechowywana jest obecnie w Ostromecku), nastawione są na gromadzenie szczególnego profilu zbiorów – zabytkowych fortepianów polskich, których jedynie dopełnieniem są instrumenty obcej proweniencji. Jedną z intencji twórców tych spójnych i przemyślanych zbiorów było bowiem zachowanie świadectwa o świetnie rozwiniętym polskim budownictwie fortepianów oraz możliwość porównania go z ówczesnymi osiągnięciami budownictwa fortepianów na świecie.
Aby dowiedzieć się więcej przejdź do zakładki Wytwórnie.
